Toegift

Woensdag 3 mei – Het was eenvoudigweg té leuk wat we op Bali nog hebben beleefd. Té leuk om er geen aandacht aan te besteden in mijn blog. Daarom nu deze toegift.  En natuurlijk ook een beetje vanwege de overwegend teleurgestelde reacties nadat ik in de vorige aflevering jokte dat het mijn laatste zou zijn. En er is nog een reden. Er zitten nogal wat foto’s bij deze toegift en dat zal de losse verkoop straks van mijn blog in boekvorm naar grote hoogte doen stijgen. Toch?

Wat was er dan zo leuk? Wel, het begon met een e-mail van de manager van het resort waar Marco stage loopt (“Peppers”) aan de rayonmanager van het concern. Een mail in het Engels, waarin melding gemaakt wordt van het feit dat de ouders en zus van Marco op Bali vertoeven. De manager van het resort schreef  dat Marco “the best trainee ever” is en stelde voor een “complimentary upgrade”  te maken in de vorm van een overnachting met 4 personen in het resort. Een trainee (stagair) bij dit concern mag altijd een overnachting met ontbijt in het resort meemaken. Om de sfeer te proeven en zelf te ondervinden wat de gasten tijdens een verblijf voorgeschoteld krijgen.  Het verzoek voor de upgrade werd gehonoreerd en zo kon het gebeuren dat Ellen, Lianne en ik ons op 3 mei per taxi van ons vakantieverblijf in Kuta naar de werkplek van Marco in Seminyak lieten vervoeren. Waar we als halfgoden werden onthaald door directie en medewerkers van Peppers.

Na aankomst bleek er een 6 persoonsvilla met 3 slaapkamers op het park leeg te staan. Marco zou Marco niet zijn als hij het niet voor mekaar zou boksen dat wij die toegewezen kregen. Hij reed ons er zelf naar toe in een “golfkarretje” van dit 5-sterren resort.  Laat ik beginnen met een omschrijving van onze villa, waarbij ik niet de illusie heb helemaal compleet te zijn. Allereerst een joekel van een woonkamer met 2 airco’s, een rietgedekt puntdak, een compleet ingerichte woonkeuken en een zithoek waarin je een half bejaardencentrum zou kunnen bergen. Een enorme satelliet- tv met ongeveer 100 zenders ontbrak niet. Dan de 3 slaapkamers, elk met een eigen badkamer met ligbad, toilet, inloopkast en inloopdouche. En overal marmer, waar je ook keek. Elke slaapkamer heeft een groot hemelbed en uiteraard is ook hier airco. Tussen de woonkamer en de slaapkamers ligt een prachtig aangelegde tuin met vijver (inclusief vissen), een privézwembad met  ligbedjes en een overdekte lounge (eveneens rietgedekt).  Alles bij elkaar was dit een onwerkelijk decor voor simpele zielen die wij nu eenmaal zijn en hopelijk ook zullen blijven.

O ja, de prijs van deze villa ben ik je nog verschuldigd. Die bedraagt 600 dollar. Per nacht. Ik heb niet het idee dat hierover onderhandelen veel zin heeft. Er staan ook villa’s te koop op het park. Ik heb niet geïnformeerd naar de prijs. Eerst maar eens zien dat ik een keer zij aan zij kom te staan met Linda de Mol en een goed koffertje uitkies.

Nadat we van de eerste verbazing waren bekomen maakten we een wandelingetje naar de grootste attractie van Seminyak. Het heet Potatoe Head  en het is een prachtig uitgaanscentrum in de vorm van een soort half voetbalstadion langs de kust en onder palmbomen. Zwembaden vlak langs de kustlijn zorgen voor een bijzondere aanblik. Een fantastische plek voor een hapje en een drankje met een vaak betoverende zonsondergang.

Het mag duidelijk zijn dat Seminyak een luxe badplaats genoemd mag worden. Een heel ander verhaal dan Kuta, waar wij verblijven. In Kuta word ik op straat doorlopend aangesproken met “Hey boss, you need transport? Taxi?”. In Seminyak werd ik slechts één keer aangesproken: “Hey boss, you need transport? Helicopter?”. Hahahaha.

Terug op het resort maakten we kennis met nog meer collega’s van Marco. En werd het ons duidelijk dat hij in de periode dat hij er werkt echt iets heeft neergezet. Het “Marco is a good guy” kwam steeds terug. Trotse vader, trotse moeder en trotse zus. De manager van het resort deed er nog een schepje bovenop in de vorm van een welkomstdrankje en diverse hapjes (amuses)  die hij ons voor het diner aanbood. Allemaal Haute Cuisine en ook nog eens overheerlijk. En als klap op de vuurpijl troffen we bij terugkomst bij de villa een fles champagne met vier glazen aan. Het gevolg was een nachtelijke zwempartij inclusief champagne. En dat in onze sprookjesachtig verlichte tuin. Het kon minder zou een Groninger zeggen.

Er was een moment dat het pas goed tot ons doordrong wat voor een weelde ons deze dag ten deel was gevallen. Dat was het moment dat Ellen en ik elkaar in het kolossale hemelbed in de Master Bedroom welterusten appten…….

Privé-chauffeur

Vrijdag 5 mei – Ellen en Lianne willen natuurlijk ook het nodige van Bali zien tijdens hun vakantie en waren in hun hotel dan ook paraat bij de welkomstinfo die reisorganisator Tui gaf. Vele uitstapjes konden geboekt worden en de prijzen waren vanzelfsprekend Europees en niet Indonesisch. Marco had een beter idee. Hij heeft op zijn resort een Indonesiër leren kennen die chauffeur van beroep is. Een appje was voldoende om hem bereid te vinden ons een dagje over het eiland te toeren.  Doei Tui!

Adi, zo is zijn naam, bleek een topgoser. Net zo sympathiek als dat hij lang is, zo’n 2 meter. Spreekt goed Engels en, ook niet onbelangrijk, manoevreerde zijn Toyota handig en snel door het krioelende Balinese verkeer. Om 8 uur haalde hij ons op en in overleg stelden we een dagprogramma op. Een goedgevuld programma. We begonnen met een bezoekje aan een weverij, gevolgd door het bijwonen van een Balinese dans in Gianyar. Deze drie kwartier durende Barong Dans ging over de eeuwige strijd tussen goed en kwaad. Het was een kleurrijk spektakel  met prachtige uitdossingen en een 15-hoofdig orkest. Na een kort bezoekje aan een zilver- en goudsmederij (waar verkoop natuurlijk centraal stond)  ging vervolgens richting Ubud voor een rondje Monkey-forest. Voor mij de tweede keer maar het bleef leuk. Daarom toch nog maar weer wat foto’s.

Voor de lunch bracht Adi ons naar een prachtig gelegen restaurant met uitzicht over rijstvelden. Daarna snel door naar een hooggelegen uitzichtpunt over rijstterrassen. Onderweg de berg op zagen we het al aankomen: donkere wolken. En ja hoor, het ging goed los. Toen we de top bereikten kletterde het op de autoruiten. Mooi dat we dat ook nog mochten meemaken: een ouderwetse Hollandse bui in de tropen! Op een overdekt terras hebben we onder het genot van een bak koffie toch van het uitzicht kunnen genieten. Ik vroeg Adi of hij niet met het programma in de war was. We gingen namelijk ook nog naar een waterval. Hij kon het grapje wel waarderen.

Deze Tegenungan waterval was het slotstuk van ons dagje uit. Een fantastisch vergezicht. Met trappen kon je een meter of 100 naar beneden, waar massaal gezwommen werd. Terug omhoog konden we nog even aan de conditie werken. Het zweet gutste uit ons hele lichaam toen we de terugkeerden bij onze taxi. Rond 7 uur waren we terug bij ons hotel. Adi vroeg ons de belachelijke somma van 40 Euro voor deze dag. We gaven hem er 60, wat hij onder zwaar protest uiteindelijk toch maar in ontvangst nam.

Morgen (zaterdag) stap ik op het vliegtuig naar huis, waar ik als alles goed verloopt zondag rond het middaguur zal arriveren. De dames blijven nog een week op Bali en Marco nog een maand. Zal ik nog een keer herhalen dat dit de laatste bijdrage aan dit blog was? Nee, niet nodig. Ik jok nooit. Bijna nooit.

Eerderrrrrr